Recently some rumours about an Apple “iWatch” have popped up, and many people thought the idea of an internet-enabled communication device on one's wrist is something novel. Not really: so-called watch phones have existed for more than ten years. Of course, the first ones were clunky and barely went beyond prototype stage, but there have been widely available and quite usable watch phones for more than five years. Most of them originate from China, and can be bought in various places for reasonable prices. My main cell phone has been a watch phone since June 2008.
The main problem with pretty much every watch phone that currently exists however, is that it severely lacks in a certain way. And for some reason, whenever a manufacturer produces a new model that improves upon certain features, it gets worse in other features — I dubbed this “the law of conservation of suckiness”.
In a new article on my site, I shortly discuss the history of watch phones, what is good and bad about past and current models, why the concept of smartwatches that need a smartphone makes no sense from an economical point-of-view, and last but not least: a concept of a watch phone which I believe could become popular, and which I would really like to see manufactured in the near future.
One of the biggest problems is that whenever I tell someone that my watch is also a phone, they will immediately ask if it isn't uncomfortable to make calls with it and if I need to hold my arm in silly poses. The answer is: no. Yet, most current models do effectively suffer from this problem. My proposal contains a solution to get rid of this misconception. Watch phones will not become a commercial success as long as people have this Knight Rider-inspired mental image about them.
Uurwerktelefoons, Smartwatches en de iWatch
Recent zijn er geruchten over een Apple “iWatch” opgedoken, en velen dachten dat het idee van een communicatietoestel met internetverbinding dat op de pols gedragen kan worden baanbrekend was. Niet echt: zogenaamde watch phones of uurwerktelefoons bestaan al langer dan tien jaar. Natuurlijk waren de eerste modellen lomp en kwamen nauwelijks voorbij het prototypestadium, maar sinds vijf jaar zijn er wijd verspreide en behoorlijk bruikbare uurwerktelefoons. De meeste hiervan komen uit China, en kunnen op verschillende websites gekocht worden aan democratische prijzen. Sinds mei 2008 was mijn GSM voor dagelijks gebruik een uurwerktelefoon.
Het grootste probleem met elk model uurwerktelefoon dat nu bestaat is echter dat het zwaar tekortschiet op een of meerdere gebieden. En om een of andere reden vinden fabrikanten het nodig om telkens ze iets verbeteren aan een nieuw model, het te verslechteren op andere gebieden. Ik heb dit “de wet van behoud van onbruikbaarheid” gedoopt.
In een nieuw artikel op mijn website geef ik een korte geschiedenis van uurwerktelefoons, beschrijf ik de goede en slechte punten van vroegere en huidige modellen, waarom het idee van smartwatches die een smartphone nodig hebben om te werken op niets slaat, en tenslotte: een concept voor een uurwerktelefoon waarvan ik geloof dat hij wél populair zou kunnen worden, en waarvan ik hoop dat iemand hem kan produceren in de nabije toekomst.
Een van de grootste problemen is dat telkens ik iemand vertel dat mijn uurwerk ook een telefoon is, zij ogenblikkelijk vragen of het niet oncomfortabel is om te bellen en of ik mijn arm niet in een idiote pose moet houden. Het antwoord is: nee. Desondanks lijden de meeste huidige modellen effectief onder dit probleem. Mijn voorstel bevat een oplossing om dit misverstand uit de weg te ruimen. Uurwerktelefoons zullen nooit een commercieel succes worden zolang mensen er dit door Knight Rider geïnspireerde idee over hebben.
